یورو 2020، بلیند: بعد از حادثه اریکسن تصمیم داشتم دیگر بازی نکنم، درخواست او از هم تیمی هایش نظرم را عوض کرد - دفتر آنلاین من

به گزارش دفتر آنلاین من، مدافع تیم ملی هلند می گوید بعد از تماشای اتفاقی که برای ستاره خط میانی تیم ملی دانمارک رخ داد، احساس خطر نموده و تصمیم گرفته بود که دیگر فوتبال بازی نکند.

به گزارش دفتر آنلاین من، یکی از صحنه های احساسی بازی شب گذشته (یکشنبه) تیم های ملی هلند و اوکراین در استادیوم یوهان کرایف شهر آمستردام، گریه کردن دالی بلیند مدافع هلندی ها پس از به صدا درآمدن سوت انتها بازی بود. با اینکه هلند با نتیجه 3 بر 2 پیروز این بازی شد، بلیند در انتها بازی با چشمانی گریان زمین بازی را ترک کرد. با توجه به اینکه این بازی تنها اولین بازی هلندی ها در یورو 2020 بود و پیروزی در آن نمی توانست آنقدر شاد کننده باشد که بازیکنی برای آن اشک شوق بریزد برای خیلی ها این سؤال پیش آمد که چرا مدافع سابق منچستریونایتد گریه می کرد و او هم علتش را اعلام نمود.

بلیند اعتراف کرد او هم در گذشته مانند اریکسن دچار نارسایی قلبی شده و به همین علت زمانی که به زمین افتادن ستاره اینتر و کوشش پزشکان برای احیای او در جریا بازی مقابل فنلاند را دیدن کرد، تصمیم گرفته بود که دیگر به زمین فوتبال نرود اما یک اتفاق دیگر سبب شد که نظر او عوض گردد و پا پس نکشد.

مدافع هلندی ها که در نیمه دوم به میدان رفت گفت: برای اینکه در این بازی به زمین بروم یک جور مانع روانی سر راه خودم می دیدم.

بلیند گفت: اتفاقی که برای اریکسن رخ داد، خیلی مرا تحت تأثیر قرار داد و این فقط به خاطر آشنایی من با کریستین به اسم یک دوست نبود.

دیدنی احیای اریکسن با دستگاه شوک برای بلیند یادآور خاطراتی بد از سال 2019 بود، وقتی که به او گفتند که دچار عارضه تورم ماهیچه قلب شده است. به علت همین عارضه بود که در ماه آگوست سال 2020 مدافع تیم آژاکس برای دومین بار در طول یک سال، در جریان یک بازی محبت آمیز به همراه غول های آمستردام از حال رفت.

بلیند اضافه کرد: من می دانم که اریکسن چه شرایط وحشتناکی را تجربه نموده است، چون خودم هم نظیر آن را تجربه نموده ام. به همین علت هم یک نوع مانع روانی برای رفتن به زمین بازی مقابل اوکراین جلوی خودم می دیدم. من باید خودم را برای بازی کردن متقاعد می کردم اما افتخار می کنم که این کار را انجام دادم و به همین علت بود که در انتها بازی احساساتی شدم. قطعآً من به این فکر می کردم که بازی نکنم. تصاویری که از تلویزیون دیدم و خود حادثه روی من خیلی تأثیر گذاشته بود طوری که شب خوابم نبرد. اما من واقعاً مصمم بودم که این مانع عظیم را از سر راهم بردارم. می دانستم که اگر کاری نکنم که اوضاع خوب پیش برود، ذهنم از آن چیزی که بود، آشفته تر می گردد. زمانی که کریستین (از بیمارستان) هم تیمی هایش را ارغیب کرد که به بازی برگردند و آن را به انتها برسانند، همان موقعی بود که به خودم گفتم من هم باید بازی کنم. البته اینکه بازی کردم با تأیید پزشکان هم بود.